چهارشنبه ۰۲ اردیبهشت ۹۴ ۱۹:۱۷
اينترنت (به انگليسي: Internet) ( مخفف كلمه inter connected network شبكه هاي به هم مرتبط )را بايد بزرگ‌ترين سامانه‌اي دانست كه تاكنون به دست انسان طرّاحي، مهندسي و اجرا گرديده‌است. ريشهٔ اين شبكهٔ عظيم جهاني به دههٔ ۱۹۶۰باز مي گردد كه سازمان‌هاي نظامي ايالات متّحدهٔ آمريكا براي انجام پروژه‌هاي تحقيقاتي براي ساخت شبكه‌اي مستحكم، توزيع شده و باتحمل خطا سرمايه گذاري نمودند. اين پژوهش به همراه دوره‌اي از سرمايه گذاري شخصي بنياد ملي علوم آمريكا براي ايجاد يك ستون فقرات جديد، سبب شد تا مشاركت‌هاي جهاني آغاز گردد و از اواسط دههٔ ۱۹۹۰، اينترنت به صورت يك شبكهٔ همگاني و جهان‌شمول در بيايد. وابسته شدن تمامي فعّاليت‌هاي بشر به اينترنت در مقياسي بسيار عظيم و در زماني چنين كوتاه، حكايت از آغاز يك دوران تاريخيِ نوين در عرصه‌هاي گوناگون علوم، فن‌ّآوري، و به خصوص در نحوه تفكّر انسان دارد. شواهد زيادي در دست است كه از آنچه اينترنت براي بشر خواهد ساخت و خواهد كرد، تنها مقدار بسيار اندكي به واقعيت درآمده‌است.
اينترنت سامانه‌اي جهاني از شبكه‌هاي رايانه‌اي بهم پيوسته‌است كه از پروتكل مجموعه پروتكل اينترنت براي ارتباط با يكديگر استفاده مي‌نمايند. به عبارت ديگر اينترنت، شبكه شبكه هاست كه از ميليون‌ها شبكه خصوصي، عمومي، دانشگاهي، تجاري و دولتي در اندازه‌هاي محلي و كوچك تا جهاني و بسيار بزرگ تشكيل شده‌است كه با آرايه وسيعي از فناوريهاي الكترونيكي و نوري به هم متصل گشته‌اند. اينترنت در برگيرنده منابع اطلاعاتي و خدمات گسترده ايست كه برجسته‌ترين آنها وب جهان‌گستر و رايانامه مي‌باشند. سازمان‌ها، مراكز علمي و تحقيقاتي و موسسات متعدد، نيازمند دستيابي به شبكه اينترنت براي ايجاد يك وب‌گاه، دستيابي از راه دور وي‌پي‌ان، انجام تحقيقات و يا استفاده از سيستم رايانامه، مي‌باشند. بسياري از رسانه‌هاي ارتباطي سنتي مانند تلفن و تلويزيون نيز با استفاده از اينترنت تغيير شكل داده‌اند ويا مجدداً تعريف شده اندو خدماتي جديد همچون صدا روي پروتكل اينترنت و تلويزيون پروتكل اينترنت ظهور كردند. انتشار روزنامه نيز به صورت وب‌گاه، خوراك وب و وب‌نوشت تغيير شكل داده‌است. اينترنت اشكال جديدي از تعامل بين انسانها را از طريق پيام‌رساني فوري، تالار گفتگو و شبكه‌هاي اجتماعي بوجود آورده‌است.
در اينترنت هيچ نظارت مركزي چه بر امور فنّي و چه بر سياست‌هاي دسترسي و استفاده وجود ندارد. هر شبكه تشكيل دهنده اينترنت، استانداردهاي خود را تدوين مي‌كند. تنها استثنا در اين مورد دو فضاي نام اصلي اينترنت، نشاني پروتكل اينترنت و سامانه نام دامنه است كه توسط سازماني به نام آيكان مديريت مي‌شوند. وظيفه پي بندي و استاندارد سازي پروتكلهاي هسته‌اي اينترنت، IPv4 و IPv6 بر عهده گروه ويژه مهندسي اينترنت است كه سازماني بين‌المللي و غيرانتفاعي است و هر فردي مي‌تواند در وظايفشان با آن مشاركت نمايد.محتويات [نهفتن]
۱ واژه‌شناسي
۱.۱ اينترنت در برابر وب
۲ تاريخچه
۳ فناوري
۳.۱ پروتكل ها
۳.۲ ساختار
۴ حاكميت
۵ كاربردهاي امروزي
۶ خدمات
۶.۱ اطلاعات
۶.۲ ارتباط
۶.۳ انتقال داده
۷ دسترسي
۸ آثار اجتماعي
۹ تاثيرات ذهني
۱۰ نكات حقوقي و اخلاقي
۱۱ جستارهاي وابسته
۱۲ منابع
۱۳ پيوند به بيرون
واژه‌شناسي [ويرايش]
در زبان انگليسي واژه ي Intrnet هنگامي كه به شبكه جهاني مبتني بر پروتكل IP اطلاق مي گردد، با حرف بزرگ در اول كلمه، نوشته مي شود.
در رسانه ها فرهنگ عامه، گاه با اينترنت به صورت يك مقوله عمومي و مرسوم برخورد كرده و آن را با حرف تعريف و به صورت حروف كوچك مي نگارند(the internet)
در برخي منابع بزرگ نوشتن حرف اول را به دليل اسم بودن آن جايز مي دانند نه براي صفت بودن اين واژه.
واژهٔ لاتين the Internet چنانچه به شبكهٔ جهاني اينترنت اشاره كند، اسم خاص است و حرف اوّلش با حروف بزرگ آغاز مي‌شود(I). اگر حرف اوّل آن كوچك باشد مي‌تواند به عنوان شكل كوچك شده كلمه Internetwork برداشت شود كه به معني ميان شبكه است. واژه "ابر" نيز به صورت استعاري، به ويژه در ادبيات رايانش ابري و نرم‌افزار به عنوان سرويس، براي اشاره به اينترنت به كار مي‌رود.
اينترنت در برابر وب [ويرايش]
غالباً در گفتگوهاي روزمره از دو واژهٔ "وب" و "اينترنت"، به اشتباه، بدون تمايز زيادي استفاده مي‌شود، امااين دو واژه معاني متفاوتي دارند. اينترنت يك سامانه ارتباطي جهاني براي داده هاست، زيرساخت‌هاي نرم‌افزاري و سخت‌افزاري است كه رايانه‌ها در سراسر جهان به يكديگر متصل مي‌سازد. در مقابل، وب يكي از خدماتي (سرويس)است كه بر روي اينترنت ارائه مي‌شود و براي ارتباط از شبكه اينترنت بهره مي‌جويد. وب مجموعه اي از نوشته هاي به هم پيوسته(web page) است كه به كمك ابرپيوندها و آدرس جهاني(URL) به يكديگر پيوند خورده‌اند.
وب شامل سرويس هاي ديگر مانند رايانامه، انتقال فايل(پروتكل اف‌تي‌پي)، گروه خبري و بازي آنلاين است.
خدمات(سرويس) هاي ياد شده بر روي شبكه هاي مستقل و جدا از اينترنت نيز در دسترس هستند.
تاريخچه [ويرايش]
نوشتار اصلي: تاريخ اينترنت
افتتاح پروژه اسپوتنيك توسط اتحاد جماهير شوروي سوسياليستي زنگ خطر را براي ايالات متحده به صدا درآورد تا با تأسيس آرپا يا موسسه پروژه‌هاي تحقيقاتي پيشرفته در سال ۱۹۵۸ (ميلادي) پيشروي در زمينه فناوري را بازيابد.[۱][۲] آرپا اداره فناوري پردازش اطلاعات (IPTO) را تاسيس نمود تا پروژه SAGE راكه براي اولين بار سامانه‌هاي رادار سراسر كشور را با هم شبكه كرده بود پيشتر برد. هدف IPTO دست يافتن به راههايي براي پاسخ به نگراني ارتش امريكا در باره قابليت مقاومت شيكه‌هاي ارتباطيشان را پاسخ دهد، و به عنوان اولين اقدام رايانه هايشان را در پنتاگون، كوه چاين و دفتر مركزي فرماندهي راهبردي هوايي (SAC) را به يكديگر متصل سازد.جي.سي.آر ليكلايدر كه از ترويج كنندگان شبكه جهاني بود به مديريت IPTO رسيد.ليكلايدر در سال ۱۹۵۰ (ميلادي) پس از علاقه‌مند شدن به فناوري اطلاعات از آزمايشگاه روانشناسي صدا در دانشگاه هاروارد به ام آي تي رفت. در ام آي تي او در كميته‌اي مشغول به خدمت شد كه آزمايشگاه لينكلن را تاسيس كرد و بر روي پروژه SAGE كار مي‌كرد. در سال ۱۹۵۷ (ميلادي) او نايب رئيس شركت بي بي ان (BBN) شد. در آنجا بود كه اولين محصول PDP-۱ را خريد و نخستين نمايش عمومي اشتراك زماني را هدايت نمود.
پروفسورلئونارد كلينراك در كنار يكي از اولين پردازشگرهاي پيغام واسط (به انگليسي: Interface Message Processor) در دانشگاه كاليفرنيا، لس‌آنجلس
در IPTO جانشين ليكلايدر ايوان ساترلند، در سال ۱۹۶۵ (ميلادي)، لارنس رابرتس را بر آن گماشت كه پروژه‌اي را براي ايجاد يك شبكه آغاز نمايد و رابرتس پايه اين فناوري را كار پل باران نهاد.[۳] پل باران مطالعه جامعي را براي نيروي هوايي ايالات متحده آمريكا منتشر كرده بود كه در آن پيشنهاد داده بود كه براي دستيابي به استحكام و مقاومت در برابر حوادث از راهگزيني بسته كوچك استفاده شود. رابرتس در آزمايشگاه لينكلن ام آي تي كار كرده بود كه هدف اوليه از تاسيس آن، پروژه SAGE بود. لئونارد كلينراك استاد دانشگاه كاليفرنيا تئوريهاي زيربنايي شبكه‌هاي بسته را در سال ۱۹۶۲ (ميلادي) و مسيريابي سلسله مراتبي را در سال ۱۹۶۷ (ميلادي) ارائه كرده بود، مفاهيمي كه زمينه ساز گسترش اينترنت به شكل امروزي آن شدند.
جانشين ساترلند، رابرت تيلور، رابرتس را قانع نمود كه موفقيت‌هاي اوليه‌اش در زمينه راهگزيني بسته كوچك را گسترش دهد و بيايد و دانشمند ارشد IPTO شود.در آنجا رابرتس گزارشي با نام "شبكه‌هاي رايانه‌اي منابع مشترك" به تيلور داد، كه در ژوئيه ۱۹۶۸ (ميلادي) م.رد تاييد او قرار گرفت و زمينه ساز آغاز كار آرپانت در سال بعد شد. پس از كار فراوان، سرانجام در ۲۹ اكتبر ۱۹۶۹ دو گره اول آنچه كه بعدها آرپانت شد به هم متصل شدند.اين اتصال بين مركز سنجش شبكه كلينراك در دانشكده مهندسي و علوم كاربردي UCLA و سامانه NLS داگلاس انگلبرت در موسسه تحقيقاتي SRI International در پارك منلو در كاليفرنيا برقرار شد. سومين مكان در آرپانت مركز رياضيات تعاملي Culler-Fried در دانشگاه كاليفرنيا، سانتا باربارا بود و چهارمي دپارتمان گرافيك دانشگاه يوتا بود. تا پايان سال ۱۹۷۹ (ميلادي) پانزده مكان مختلف به آرپانت جوان پيوسته بودند كه پيام آور رشدي سريع بود. آرپانت تنها يكي از اجداد اينترنت امروزي بود. در تلاشي جداگانه، دونالد ديويز نيز، در آزمايشگاه ملي فيزيك انگليس مفهوم راهگزيني بسته كوچك را كشف كرده بود. اونخستين بار آن را در ۱۹۶۵ (ميلادي) مطرح نمود. كلمات بسته و راهگزيني بسته در واقع توسط او ابداع شدند و بعدها توسط استانداردها پذيرفته و به كار گرفته شدند. ديويز همچنين يك شبكه راهگزيني بسته به نام Mark I در سال ۱۹۷۰ (ميلادي) درانگلستان ساخته بود.[۴] به دنبال نمايش موفق راهگزيني بسته در آرپانت(ARPANET)؛ در سال ۱۹۷۸، اداره پست بريتانيا، Telenet، DATAPACوTRANSPAC با يكديگر همكاري را براي بوجود آوردن نخستين سرويس شبكه راهگزيني بسته خود آغاز نمودند. در بريتانيا اين شبكه به نام سرويس بين‌المللي راهگزيني بسته (به انگليسي: International Packet Switched Service) خوانده مي‌شد. مجموعه شبكه‌هاي X.۲۵ از اروپا و آمريكا گسترش يافت و تا سال ۱۹۸۱ كانادا، هنگ كنگ و استراليا ر در بر گرفته بود.استانداردهاي راهگزيني بسته X.۲۵ را "كميته مشاوره بين المللي تلگراف و تلفن(CCITT)" - كه امروزه به نام ITU-T خوانده مي‌شود- حول و حوش سال ۱۹۷۶ تدوين نمود. X.۲۵ از پروتكلهاي TCP/IP مستقل بود. اين پروتكلها حاصل كار تجربي DARPA در آرپانت، شبكه راديويي بسته و شبكه ماهواره‌اي بسته بودند.
آرپانت اوليه بر روي برنامه كنترل شبكه(NCP) (به انگليسي: Network Control Program) كارمي كرد، استانداردي كه در دسامبر ۱۹۷۰ توسط تيمي به نام "گروه كاري شبكه(NWG)" به مديريت استيو كراكر (به انگليسي: Steve Crocker) طراحي و پياده سازي شد. براي پاسخگويي به رشد سريع شبكه كه مرتباً مكانهاي بيشتري بدان متصل مي‌شد، وينتون سرف (به انگليسي: Vinton Cerf) و باب كان (به انگليسي: Bob Kahn) اولين توصيف پروتكلهاي TCP را كه امروزه به گستردگي استفاده مي‌شوند در خلال سال ۱۹۷۳ ارائه دادند و در مه ۱۹۷۴ مقاله‌اي در اين باب منتشر نمودند. به كاربردن واژه اينترنت براي توصيف يك شبكه TCP/IP يكتاي جهاني از دسامبر ۱۹۷۴ با انتشار RFC ۶۷۵ آغاز شد.اين RFC اولين توصيف كامل مشخصات TCP بود كه توسط وينتون سرف، يوگن دالال و كارل سانشاين در آن زمان در دانشكاه استانفورد نوشته شد. در خلال نه سال يعدي كار تا آنجا پيش رفت كه پروتكلها تصحيح شدندو بر روي بسياري از سيستم‌هاي عامل پياده سازي شدند.اولين شبكه برپايه بسته پروتكل اينترنت(TCP/IP) از اول ژانويه ۱۹۸۳ وقتي كه همه ايستگاههاي متصل به آرپا پروتكلهاي قديمي NCP را با TCP/IP جايگزين كردند، شروع به كار نمود. در سال ۱۹۸۵ بنياد ملي علوم آمريكا(NFS) ماموريت ساخت NFSNET- يك ستون فقرات (Network Backbone) دانشگاهي با سرعت ۵۶ كيلوبيت بر ثانيه(Kbps) - با استفاده از رايانه‌هاي "مسيرياب فازبال" (به انگليسي: Fuzzball router) را به مخترع اين رايانه‌ها، ديويد ال. ميلز (به انگليسي: David L. Mills) سپرد. يك سال بعد NFS تبديل به شبكه پرسرعت تر ۱٫۵ مگابيت بر ثانيه ( Mbps) را نيز پشتيباني مي‌كرد. دنيس جنينگ، مسئول برنامه ابركامپيدتردرNFS تصميمي كليدي در مورد استفاده از پروتكلهاي TCP/IP ارائه شده توسط DARPA گرفت. گشايش شبكه به دنياي تجاري در سال ۱۹۸۸ آغاز شد.شوراي شبكه بندي فدرال ايالات متحده در آن سال با اتصال NFSNET به سامانه تجاري پست MCI موافقت نمودو اين اتصال در تابستان ۱۹۸۹ برقرارشد. ساير خدمات پست الكترونيكي تجاري(مانند OnTyme,Compuserve,Telemail ) نيز به زودي متصل شدند. در آن سال سه ارائه دهنده سرويس اينترنت(ISP) بوجود آمدند : UUNET, PSINet, CERFNET . شبكه‌هاي جداي مهمي كه دروازه‌هايي به سوي اينترنت (كه خود بعداً جزئي از آن شدند)مي گشودند عبارت بودند از : يوزنت, بيت‌نت بسياري از شبكه‌هاي متنوع تجاري و آموزشي ديگر همچون Telenet, Tymnet, Compuserve و JANET نيز به اينترنت در حال رشد پيوستند. Telenet - كه بعدها Sprintnet ناميده شد - يك شبكه رايانه‌اي ملي خصوصي بود كه از ۱۹۷۰ كار خود را آغاز كرده بود و امكان دسترسي با شماره‌گيري (به انگليسي: Dial-up Access) را به صورت رايگان در شهرهايي در سراسر امريكا فراهم ساخته بود.اين شبكه سرانجام در دهه ۱۹۸۰، با محبوبيت روزافزون TCP/IP به سايرين متصل شد. فابليت TCP/IP براي كار با هر نوع شبكه ارتباطي از پيش موجود، سبب رشد آسانتر آن مي‌گشت؛ اگر چه كه رشد سريع اينترنت در وهله اول ناشي از در دسترس بودن مسبريابهاي استاندارد تجاري از طرف بسياري از شركتها، در دسترس بودن تجهيزات تجاري اترنت(به انگليسي: Ethernet) براي ساخت شبكه‌هاي محلي و پياده سازيهاي گسترده و استانداردسازي TCP/IP در يونيكس]](به انگليسي: Unix) و بسياري سيستم عاملهاي ديگر بود.
اين رايانه نكست توسط تيم برنرز لي در سرن به عنوان اولين وب سرور دنيا استفاده شد.
اگرچه بسياري از كاربردها و رهنمودهايي كه اينترنت را ممكن ساخت به مدت تقريباً دو دهه وجو داشتند، امااين شبكه تا دهه ۱۹۹۰ هنوز چهره‌اي همگاني نداشت. در ششم آگوست ۱۹۹۱، سرن - سازمان اروپايي پژوهش در باره ذرات - پروژه وب جهان گستر(World Wide Web) را به اطلاع عموم رساند. وب توسط دانشمندي انگليسي به نام سر تيم برنرز لي(به انگليسي: Sir Tim Berners-Lee) در سال ۱۹۸۹ اختراع شد.يكي از مرورگرهاي وب محبوب اوليه ViolaWWW بود كه از روي هايپركارت الگوبرداري شده بود و از سامانه پنجره ايكس(به انگليسي: X Window System) استفاده مي‌كرد. سرانجام اين مرورگر جاي خود را در محبوبيت به مرورگرموزاييك (به انگليسي: Mosaic) داد. در سال ۱۹۹۳ مركزملي كاربردهاي ابررايانش امريكا (به انگليسي: National Center for Supercomputing Applications) دردانشگاه ايلينوي اولين نسخه از موزاييك را منتشر كرد و تا اواخر سال ۱۹۹۴ علاقه عمومي به اينترنتي كه پيش از اين آموزشي و تخصصي بود، گسترش فراواني يافته بود. در سال ۱۹۹۶ استفاده از واژه اينترنت معمول شد و مجازا براي اشاره به وب هم استفاده شد. در همين هنگام، در گذر اين دهه، اينترنت بسياري از شبكه‌هاي رايانه‌اي عمومي از پيش موجود را در خود جا داد(اگر چه برخي مثل FidoNet همپنان جداماندند). آنچنانكه تخمين زده شده‌است، در دهه ۹۰ در هرسال اينترنت رشدي صددرصدي نسبت به سال قبل خود داشته‌است و در سالهاي ۱۹۹۶و۱۹۹۷ نيز دوره‌هاي كوتاهي از رشد انفجاري داشته‌است.[۵] اين ميزان رشد به خصوصيت عدم كنترل مركزي اينترنت كه امكان رشد اندامي شبكه را فراهم مي‌سازد نسبت داده‌اند و همچنين به ماهيت بازوغيراختصاصي پروتكلهاي اينترنت كه امكان برقراري سازگاري و همكاري ميان فروشندگان مختلف و عدم توانايي يك شركت براي اعمال كنترل بيش از حد بر روي شبكه را سبب مي‌شود..[۶] جمعيت تخميني كاربران اينترنت مطابق آمار سي ام ژوئيه ۲۰۰۹ ، ۱٫۶۷ ميليارد نفراست.
اينترنت سامانه‌اي جهاني از شبكه‌هاي رايانه‌اي بهم پيوسته‌است كه از پروتكل مجموعه پروتكل اينترنت براي ارتباط با يكديگر استفاده مي‌نمايند. به عبارت ديگر اينترنت، شبكه شبكه هاست كه از ميليون‌ها شبكه خصوصي، عمومي، دانشگاهي، تجاري و دولتي در اندازه‌هاي محلي و كوچك تا جهاني و بسيار بزرگ تشكيل شده‌است كه با آرايه وسيعي از فناوريهاي الكترونيكي و نوري به هم متصل گشته‌اند. اينترنت در برگيرنده منابع اطلاعاتي و خدمات گسترده ايست كه برجسته‌ترين آنها وب جهان‌گستر و رايانامه مي‌باشند. سازمان‌ها، مراكز علمي و تحقيقاتي و موسسات متعدد، نيازمند دستيابي به شبكه اينترنت براي ايجاد يك وب‌گاه، دستيابي از راه دور وي‌پي‌ان، انجام تحقيقات و يا استفاده از سيستم رايانامه، مي‌باشند. بسياري از رسانه‌هاي ارتباطي سنتي مانند تلفن و تلويزيون نيز با استفاده از اينترنت تغيير شكل داده‌اند ويا مجدداً تعريف شده اندو خدماتي جديد همچون صدا روي پروتكل اينترنت و تلويزيون پروتكل اينترنت ظهور كردند. انتشار روزنامه نيز به صورت وب‌گاه، خوراك وب و وب‌نوشت تغيير شكل داده‌است. اينترنت اشكال جديدي از تعامل بين انسانها را از طريق پيام‌رساني فوري، تالار گفتگو و شبكه‌هاي اجتماعي بوجود آورده‌است.
در اينترنت هيچ نظارت مركزي چه بر امور فنّي و چه بر سياست‌هاي دسترسي و استفاده وجود ندارد. هر شبكه تشكيل دهنده اينترنت، استانداردهاي خود را تدوين مي‌كند. تنها استثنا در اين مورد دو فضاي نام اصلي اينترنت، نشاني پروتكل اينترنت و سامانه نام دامنه است كه توسط سازماني به نام آيكان مديريت مي‌شوند. وظيفه پي بندي و استاندارد سازي پروتكلهاي هسته‌اي اينترنت، IPv4 و IPv6 بر عهده گروه ويژه مهندسي اينترنت است كه سازماني بين‌المللي و غيرانتفاعي است و هر فردي مي‌تواند در وظايفشان با آن مشاركت نمايد.محتويات [نهفتن]
۱ واژه‌شناسي
۱.۱ اينترنت در برابر وب
۲ تاريخچه
۳ فناوري
۳.۱ پروتكل ها
۳.۲ ساختار
۴ حاكميت
۵ كاربردهاي امروزي
۶ خدمات
۶.۱ اطلاعات
۶.۲ ارتباط
۶.۳ انتقال داده
۷ دسترسي
۸ آثار اجتماعي
۹ تاثيرات ذهني
۱۰ نكات حقوقي و اخلاقي
۱۱ جستارهاي وابسته
۱۲ منابع
۱۳ پيوند به بيرون
واژه‌شناسي [ويرايش]
در زبان انگليسي واژه ي Intrnet هنگامي كه به شبكه جهاني مبتني بر پروتكل IP اطلاق مي گردد، با حرف بزرگ در اول كلمه، نوشته مي شود.
در رسانه ها فرهنگ عامه، گاه با اينترنت به صورت يك مقوله عمومي و مرسوم برخورد كرده و آن را با حرف تعريف و به صورت حروف كوچك مي نگارند(the internet)
در برخي منابع بزرگ نوشتن حرف اول را به دليل اسم بودن آن جايز مي دانند نه براي صفت بودن اين واژه.
واژهٔ لاتين the Internet چنانچه به شبكهٔ جهاني اينترنت اشاره كند، اسم خاص است و حرف اوّلش با حروف بزرگ آغاز مي‌شود(I). اگر حرف اوّل آن كوچك باشد مي‌تواند به عنوان شكل كوچك شده كلمه Internetwork برداشت شود كه به معني ميان شبكه است. واژه "ابر" نيز به صورت استعاري، به ويژه در ادبيات رايانش ابري و نرم‌افزار به عنوان سرويس، براي اشاره به اينترنت به كار مي‌رود.
اينترنت در برابر وب [ويرايش]
غالباً در گفتگوهاي روزمره از دو واژهٔ "وب" و "اينترنت"، به اشتباه، بدون تمايز زيادي استفاده مي‌شود، امااين دو واژه معاني متفاوتي دارند. اينترنت يك سامانه ارتباطي جهاني براي داده هاست، زيرساخت‌هاي نرم‌افزاري و سخت‌افزاري است كه رايانه‌ها در سراسر جهان به يكديگر متصل مي‌سازد. در مقابل، وب يكي از خدماتي (سرويس)است كه بر روي اينترنت ارائه مي‌شود و براي ارتباط از شبكه اينترنت بهره مي‌جويد. وب مجموعه اي از نوشته هاي به هم پيوسته(web page) است كه به كمك ابرپيوندها و آدرس جهاني(URL) به يكديگر پيوند خورده‌اند.
وب شامل سرويس هاي ديگر مانند رايانامه، انتقال فايل(پروتكل اف‌تي‌پي)، گروه خبري و بازي آنلاين است.
خدمات(سرويس) هاي ياد شده بر روي شبكه هاي مستقل و جدا از اينترنت نيز در دسترس هستند.
تاريخچه [ويرايش]
نوشتار اصلي: تاريخ اينترنت
افتتاح پروژه اسپوتنيك توسط اتحاد جماهير شوروي سوسياليستي زنگ خطر را براي ايالات متحده به صدا درآورد تا با تأسيس آرپا يا موسسه پروژه‌هاي تحقيقاتي پيشرفته در سال ۱۹۵۸ (ميلادي) پيشروي در زمينه فناوري را بازيابد.[۱][۲] آرپا اداره فناوري پردازش اطلاعات (IPTO) را تاسيس نمود تا پروژه SAGE راكه براي اولين بار سامانه‌هاي رادار سراسر كشور را با هم شبكه كرده بود پيشتر برد. هدف IPTO دست يافتن به راههايي براي پاسخ به نگراني ارتش امريكا در باره قابليت مقاومت شيكه‌هاي ارتباطيشان را پاسخ دهد، و به عنوان اولين اقدام رايانه هايشان را در پنتاگون، كوه چاين و دفتر مركزي فرماندهي راهبردي هوايي (SAC) را به يكديگر متصل سازد.جي.سي.آر ليكلايدر كه از ترويج كنندگان شبكه جهاني بود به مديريت IPTO رسيد.ليكلايدر در سال ۱۹۵۰ (ميلادي) پس از علاقه‌مند شدن به فناوري اطلاعات از آزمايشگاه روانشناسي صدا در دانشگاه هاروارد به ام آي تي رفت. در ام آي تي او در كميته‌اي مشغول به خدمت شد كه آزمايشگاه لينكلن را تاسيس كرد و بر روي پروژه SAGE كار مي‌كرد. در سال ۱۹۵۷ (ميلادي) او نايب رئيس شركت بي بي ان (BBN) شد. در آنجا بود كه اولين محصول PDP-۱ را خريد و نخستين نمايش عمومي اشتراك زماني را هدايت نمود.
پروفسورلئونارد كلينراك در كنار يكي از اولين پردازشگرهاي پيغام واسط (به انگليسي: Interface Message Processor) در دانشگاه كاليفرنيا، لس‌آنجلس
در IPTO جانشين ليكلايدر ايوان ساترلند، در سال ۱۹۶۵ (ميلادي)، لارنس رابرتس را بر آن گماشت كه پروژه‌اي را براي ايجاد يك شبكه آغاز نمايد و رابرتس پايه اين فناوري را كار پل باران نهاد.[۳] پل باران مطالعه جامعي را براي نيروي هوايي ايالات متحده آمريكا منتشر كرده بود كه در آن پيشنهاد داده بود كه براي دستيابي به استحكام و مقاومت در برابر حوادث از راهگزيني بسته كوچك استفاده شود. رابرتس در آزمايشگاه لينكلن ام آي تي كار كرده بود كه هدف اوليه از تاسيس آن، پروژه SAGE بود. لئونارد كلينراك استاد دانشگاه كاليفرنيا تئوريهاي زيربنايي شبكه‌هاي بسته را در سال ۱۹۶۲ (ميلادي) و مسيريابي سلسله مراتبي را در سال ۱۹۶۷ (ميلادي) ارائه كرده بود، مفاهيمي كه زمينه ساز گسترش اينترنت به شكل امروزي آن شدند.
جانشين ساترلند، رابرت تيلور، رابرتس را قانع نمود كه موفقيت‌هاي اوليه‌اش در زمينه راهگزيني بسته كوچك را گسترش دهد و بيايد و دانشمند ارشد IPTO شود.در آنجا رابرتس گزارشي با نام "شبكه‌هاي رايانه‌اي منابع مشترك" به تيلور داد، كه در ژوئيه ۱۹۶۸ (ميلادي) م.رد تاييد او قرار گرفت و زمينه ساز آغاز كار آرپانت در سال بعد شد. پس از كار فراوان، سرانجام در ۲۹ اكتبر ۱۹۶۹ دو گره اول آنچه كه بعدها آرپانت شد به هم متصل شدند.اين اتصال بين مركز سنجش شبكه كلينراك در دانشكده مهندسي و علوم كاربردي UCLA و سامانه NLS داگلاس انگلبرت در موسسه تحقيقاتي SRI International در پارك منلو در كاليفرنيا برقرار شد. سومين مكان در آرپانت مركز رياضيات تعاملي Culler-Fried در دانشگاه كاليفرنيا، سانتا باربارا بود و چهارمي دپارتمان گرافيك دانشگاه يوتا بود. تا پايان سال ۱۹۷۹ (ميلادي) پانزده مكان مختلف به آرپانت جوان پيوسته بودند كه پيام آور رشدي سريع بود. آرپانت تنها يكي از اجداد اينترنت امروزي بود. در تلاشي جداگانه، دونالد ديويز نيز، در آزمايشگاه ملي فيزيك انگليس مفهوم راهگزيني بسته كوچك را كشف كرده بود. اونخستين بار آن را در ۱۹۶۵ (ميلادي) مطرح نمود. كلمات بسته و راهگزيني بسته در واقع توسط او ابداع شدند و بعدها توسط استانداردها پذيرفته و به كار گرفته شدند. ديويز همچنين يك شبكه راهگزيني بسته به نام Mark I در سال ۱۹۷۰ (ميلادي) درانگلستان ساخته بود.[۴] به دنبال نمايش موفق راهگزيني بسته در آرپانت(ARPANET)؛ در سال ۱۹۷۸، اداره پست بريتانيا، Telenet، DATAPACوTRANSPAC با يكديگر همكاري را براي بوجود آوردن نخستين سرويس شبكه راهگزيني بسته خود آغاز نمودند. در بريتانيا اين شبكه به نام سرويس بين‌المللي راهگزيني بسته (به انگليسي: International Packet Switched Service) خوانده مي‌شد. مجموعه شبكه‌هاي X.۲۵ از اروپا و آمريكا گسترش يافت و تا سال ۱۹۸۱ كانادا، هنگ كنگ و استراليا ر در بر گرفته بود.استانداردهاي راهگزيني بسته X.۲۵ را "كميته مشاوره بين المللي تلگراف و تلفن(CCITT)" - كه امروزه به نام ITU-T خوانده مي‌شود- حول و حوش سال ۱۹۷۶ تدوين نمود. X.۲۵ از پروتكلهاي TCP/IP مستقل بود. اين پروتكلها حاصل كار تجربي DARPA در آرپانت، شبكه راديويي بسته و شبكه ماهواره‌اي بسته بودند.
آرپانت اوليه بر روي برنامه كنترل شبكه(NCP) (به انگليسي: Network Control Program) كارمي كرد، استانداردي كه در دسامبر ۱۹۷۰ توسط تيمي به نام "گروه كاري شبكه(NWG)" به مديريت استيو كراكر (به انگليسي: Steve Crocker) طراحي و پياده سازي شد. براي پاسخگويي به رشد سريع شبكه كه مرتباً مكانهاي بيشتري بدان متصل مي‌شد، وينتون سرف (به انگليسي: Vinton Cerf) و باب كان (به انگليسي: Bob Kahn) اولين توصيف پروتكلهاي TCP را كه امروزه به گستردگي استفاده مي‌شوند در خلال سال ۱۹۷۳ ارائه دادند و در مه ۱۹۷۴ مقاله‌اي در اين باب منتشر نمودند. به كاربردن واژه اينترنت براي توصيف يك شبكه TCP/IP يكتاي جهاني از دسامبر ۱۹۷۴ با انتشار RFC ۶۷۵ آغاز شد.اين RFC اولين توصيف كامل مشخصات TCP بود كه توسط وينتون سرف، يوگن دالال و كارل سانشاين در آن زمان در دانشكاه استانفورد نوشته شد. در خلال نه سال يعدي كار تا آنجا پيش رفت كه پروتكلها تصحيح شدندو بر روي بسياري از سيستم‌هاي عامل پياده سازي شدند.اولين شبكه برپايه بسته پروتكل اينترنت(TCP/IP) از اول ژانويه ۱۹۸۳ وقتي كه همه ايستگاههاي متصل به آرپا پروتكلهاي قديمي NCP را با TCP/IP جايگزين كردند، شروع به كار نمود. در سال ۱۹۸۵ بنياد ملي علوم آمريكا(NFS) ماموريت ساخت NFSNET- يك ستون فقرات (Network Backbone) دانشگاهي با سرعت ۵۶ كيلوبيت بر ثانيه(Kbps) - با استفاده از رايانه‌هاي "مسيرياب فازبال" (به انگليسي: Fuzzball router) را به مخترع اين رايانه‌ها، ديويد ال. ميلز (به انگليسي: David L. Mills) سپرد. يك سال بعد NFS تبديل به شبكه پرسرعت تر ۱٫۵ مگابيت بر ثانيه ( Mbps) را نيز پشتيباني مي‌كرد. دنيس جنينگ، مسئول برنامه ابركامپيدتردرNFS تصميمي كليدي در مورد استفاده از پروتكلهاي TCP/IP ارائه شده توسط DARPA گرفت. گشايش شبكه به دنياي تجاري در سال ۱۹۸۸ آغاز شد.شوراي شبكه بندي فدرال ايالات متحده در آن سال با اتصال NFSNET به سامانه تجاري پست MCI موافقت نمودو اين اتصال در تابستان ۱۹۸۹ برقرارشد. ساير خدمات پست الكترونيكي تجاري(مانند OnTyme,Compuserve,Telemail ) نيز به زودي متصل شدند. در آن سال سه ارائه دهنده سرويس اينترنت(ISP) بوجود آمدند : UUNET, PSINet, CERFNET . شبكه‌هاي جداي مهمي كه دروازه‌هايي به سوي اينترنت (كه خود بعداً جزئي از آن شدند)مي گشودند عبارت بودند از : يوزنت, بيت‌نت بسياري از شبكه‌هاي متنوع تجاري و آموزشي ديگر همچون Telenet, Tymnet, Compuserve و JANET نيز به اينترنت در حال رشد پيوستند. Telenet - كه بعدها Sprintnet ناميده شد - يك شبكه رايانه‌اي ملي خصوصي بود كه از ۱۹۷۰ كار خود را آغاز كرده بود و امكان دسترسي با شماره‌گيري (به انگليسي: Dial-up Access) را به صورت رايگان در شهرهايي در سراسر امريكا فراهم ساخته بود.اين شبكه سرانجام در دهه ۱۹۸۰، با محبوبيت روزافزون TCP/IP به سايرين متصل شد. فابليت TCP/IP براي كار با هر نوع شبكه ارتباطي از پيش موجود، سبب رشد آسانتر آن مي‌گشت؛ اگر چه كه رشد سريع اينترنت در وهله اول ناشي از در دسترس بودن مسبريابهاي استاندارد تجاري از طرف بسياري از شركتها، در دسترس بودن تجهيزات تجاري اترنت(به انگليسي: Ethernet) براي ساخت شبكه‌هاي محلي و پياده سازيهاي گسترده و استانداردسازي TCP/IP در يونيكس]](به انگليسي: Unix) و بسياري سيستم عاملهاي ديگر بود.
اين رايانه نكست توسط تيم برنرز لي در سرن به عنوان اولين وب سرور دنيا استفاده شد.
اگرچه بسياري از كاربردها و رهنمودهايي كه اينترنت را ممكن ساخت به مدت تقريباً دو دهه وجو داشتند، امااين شبكه تا دهه ۱۹۹۰ هنوز چهره‌اي همگاني نداشت. در ششم آگوست ۱۹۹۱، سرن - سازمان اروپايي پژوهش در باره ذرات - پروژه وب جهان گستر(World Wide Web) را به اطلاع عموم رساند. وب توسط دانشمندي انگليسي به نام سر تيم برنرز لي(به انگليسي: Sir Tim Berners-Lee) در سال ۱۹۸۹ اختراع شد.يكي از مرورگرهاي وب محبوب اوليه ViolaWWW بود كه از روي هايپركارت الگوبرداري شده بود و از سامانه پنجره ايكس(به انگليسي: X Window System) استفاده مي‌كرد. سرانجام اين مرورگر جاي خود را در محبوبيت به مرورگرموزاييك (به انگليسي: Mosaic) داد. در سال ۱۹۹۳ مركزملي كاربردهاي ابررايانش امريكا (به انگليسي: National Center for Supercomputing Applications) دردانشگاه ايلينوي اولين نسخه از موزاييك را منتشر كرد و تا اواخر سال ۱۹۹۴ علاقه عمومي به اينترنتي كه پيش از اين آموزشي و تخصصي بود، گسترش فراواني يافته بود. در سال ۱۹۹۶ استفاده از واژه اينترنت معمول شد و مجازا براي اشاره به وب هم استفاده شد. در همين هنگام، در گذر اين دهه، اينترنت بسياري از شبكه‌هاي رايانه‌اي عمومي از پيش موجود را در خود جا داد(اگر چه برخي مثل FidoNet همپنان جداماندند). آنچنانكه تخمين زده شده‌است، در دهه ۹۰ در هرسال اينترنت رشدي صددرصدي نسبت به سال قبل خود داشته‌است و در سالهاي ۱۹۹۶و۱۹۹۷ نيز دوره‌هاي كوتاهي از رشد انفجاري داشته‌است.[۵] اين ميزان رشد به خصوصيت عدم كنترل مركزي اينترنت كه امكان رشد اندامي شبكه را فراهم مي‌سازد نسبت داده‌اند و همچنين به ماهيت بازوغيراختصاصي پروتكلهاي اينترنت كه امكان برقراري سازگاري و همكاري ميان فروشندگان مختلف و عدم توانايي يك شركت براي اعمال كنترل بيش از حد بر روي شبكه را سبب مي‌شود..[۶] جمعيت تخميني كاربران اينترنت مطابق آمار سي ام ژوئيه ۲۰۰۹ ، ۱٫۶۷ ميليارد نفراست.
- ۳ بازديد
- ۰ نظر